Unuturum sandım. Unutup, belki de arada hatırlayıp gülümser sonra kaldığım yerden dakikama devam ederim -sandım.. Mezarının yolunu unuturum bir sabah, günler aylar geçse de hatırlamam belki sandım. Motorumuzu, koltuğumuzu, 'şşşş kalbim uyyoooğ sus' demeni, su içerken kurbağa gibi ses çıkardığını, dünümüzü, planladığımız yarınımızı unuturum..
Seni ölürken görebilseydim, o balkondan nasıl düştüğünü, yığınlarca kez 'Atlamadı! Düştü! mü acaba' diye düşünmeyi bırakıp yaşamaya zaman ayırabilir miydim? Yoksa görseydim gözümün saniyelik hareketlerinde tekrar tekrar canlanır mıydı o sahne? Delirmeme engel olabilecek bir tavsiyesi var mı dünyanın? Bu acıyı söndürebilecek bir yağmur, aklıma düşüp her salisemde beynimi meşgul edecek başka bir düşünce, ya da burnumun direğini sızlatan başka bir koku, kız kardeş misliği, pembeliği var mı yaratılan binlerce şeyin içinde?
Dayanmak çok zor biliyor musun? Hele ki beni bilerek bu lanet kokuşmuşluğun içinde tek bırakıp gidebileceğin duygusuna dayanmak çok çok zor. Altı ay oldu. Aslında gününe, saatine kadar sen gittiğinden beri kaç ölüm zamanı geçti biliyorum 'unutmaya çalışıyorum işte bilmiyormuş gibi yaparak' ..
Ne yapmam gerekiyor? Elim kolum bağlı. Eğer cidden canına tak ettiyse bu dünya ve kendi isteğinle bıraktıysan kendini o balkondan, öldürmem gereken insanlar var! Hemde birden fazla. Yok eğer değilse, kusmak için çıktığın o balkondan düştüysen eğer vazgeçmem gereken bir hayat ve inanç var önümde.. Sahi kusmak için neden balkonu seçtin melek kokulum? Tuvalete gitseydin oysa, ya da annenin sonra yapacağı 'naaaaaptın sen' diye çemkirmelerine aldırmayıp kusuverseydin p'nin yada b'nin kafasına, salonun orta yerine yada ne bileyim onun gibi bir şey işte. Haaa p ve b seni çok özledi bebeğim, sen gittiğinden beri ciyak ciyak miyavlamıyorlar.. Sanırım onlarda ölecekler mama yemiyorlar pencere çıkıp erkek kedilerle cilveleşmiyorlar.. Annen zaten yaşamıyor diyebilirim, babanı ise bilmiyorum. Aslında hiç haber gelmiyor ondan.
Söylesene çözüm ne? Ölüme sunabileceğin bir çözümün var mı? Bencillik değil mi bu yaptığın, oysa kişilik olarak hiç bencil de değildin sen. En azından anneni düşünürdün, babanı.. Anlamadım. Bedelini bu acıyla ödeyeceğimiz ne günah işledik ki biz?
Ağlıyorum. 'baaadem gözlerine kıyamam' diye beni şımarttığın o günler nerede şimdi? Yalan mı söyledin? Gittiğinden beri gözlerimin yerinde kırmızı, etrafı mor bir çukur var çünkü.
Annenle baban gittiler bebeğim o evden. Nereye gittiklerini söylemiyorlar. Belki çok uzaklara kaçmışlardır. Bende kaçabilsem keşke.. Ha ne diyordum gittiler o evden buram buram mis çilek kokunu duymamak için sanırım. Ama ben çok özledim o kokuyu.. Bir tek ben mi benzetirdim kokunu çileğe? Sanırım öyle çünkü bunu sana ilk söylediğimde canımın aşırı çilek çektiği bir kış akşamıydı. Ama olsun çilek kokuyordun sen. Odana girmeliyim, tüm elbiselerini giyip senmişsin gibi bakmalıyım hayata.
Yokluğun günden güne büyüyor meleğim. Beni de hapsediyor içine. Küsseydik hiç konuşmasaydık keşke.. O zaman yokluğunun canıma tak ettiği sırada dayanıverirdim kapına, suç sende olsa da yalvarırdım 'Beni sensiz bırakma' diye. Oysa Cennetin kapısına dayanamıyorum şimdi. Sahiden hani o söz verdiğin bal tadındaki meyvelerden bir tabak yaptın mı bana? Hangimiz daha önce ölürsek o diğerini elinde meyve tabağıyla bekleyecekti. Bizim evde sürekli bir tabak var öyle, içinde muz, çilek, kivi, çağla badem var erik çıksın onu da koyacağım.. Belki gelirsin ha bir gün? Gelir de yersin o çok sevdiğin meyveleri yine kalın dudaklarını büzüştüre büzüştüre..
Dayanacak gücüm kalmadı bebeğim. Kardeşsizlik gırtlağıma kapıştı kör bir sülük gibi.
Söyleyin bana şimdi.. Çözümü ne bu işin?
Sen varken hepimiz mutluyduk.. Şimdi bi tek sen mutlusun Sensizlik gırtlağıma yapıştı iyice. Öksürsem, deli gibi öksürsem.. Günlerce, aylarca yıkasam boğazımı.. Gitsen. Yok ya da hiç gitmesen. Hatta hiç gitmeseydin keşke Kardeş Kokulum. Hani insanın en mutlu olduğu anda birşey düğümlenir ya nefesinin sesinin tam ortasına, ya da koskoca olmasına rağmen küçük bir bebek gibi anne kucağında uyumaya çalışırken, birilerinin soğukta üşüdüğünü düşünür ya insan.. Düğümlendin bende pembe kardeşim, Kalbimi buluşacağımız güne kurdum, o zaman nefes alabileceğim tekrardan. Yaşıyorum evet, sadece kahveyle, çayla, kederle, ölümle, ruhunla. Sana 'Asla başlamayacağım' diye söz verdiğim sigaraya gider oldu elim. Ama yok meleğim emin ol başlamayacağım. Her cümlem senin isminle bitmek zorunda mı diye düşünüyorum bazen. Ya da şu yaz mevsiminin başladığı günlerde kokunu benzettiğim ve yemeden duramadığım çilekten bucak bucak kaçmak zorunda mıyım? Televizyonda çıkan ya da arkadaşlarımın annemin mırıldandığı her kederli şarkıda ağlamaya başlamak zorunda mıyım? Evet! Sen öldün ya artık kötü olan herşey zorunluluğum benim. Düğümledin nefesimi bebeğim. Açamıyorum o düğümü, yaşayamıyorum. Sanırım bu acıyla, güzel olan her anda aklıma gelen yüzünü gözümün önünde canlandırdığımda içimde kopan o fırtınayla ve et parçasıyla yaşamaya alışmak zorundayım. Yaşamaya çalışmaya alışmak zorundayım ben aslında. Sen gittikten sonra yaşamaya çalışmak zorundayım!
