Bir insanın hayatı eminim benimkisi gibi abuk geçmez. Ne ottan boktan şeylerle uğraşıyorum. Ayy, nasıl bir kızım ben... (cık cık cık..) Bu ben değilim ki. Hayat uzun, kuralları yıkmalıyım!...
Dünyaya nasıl gelirken bize sormadılarsa; şimdi de aynı konu, aynı şeyler. Kendi hayatım değil bu. Benim iplerimi salmalılar ki 'kendi' ben olayım. Ya insanın hayatına bu kadar karışılmaz ki yahu. Nefesime bile karışacaklar neredeyse. Bu kadar baskı beni aşıyo, beni zorluyor. Yaşam kelimesini anlamdıramıyorum ve nefes almak yemek yemek (gibi) kadar zor geliyor. Ölümüm yakın olcak uzun yaşamayacakmışım gibi hissediyorum. Doğduğumda kim vardı yanımda, annem mi? Evet, evet o vardı! Geldim yanımda, gittim yanımda olmalı.. Ama bu hayat onun pamuk ellerinde sol bulmalı. Psikolojim alt üst, hiç iyi değilim. Ama bilseniz nasıl yaşıyorum... Babam kendi kanunları üzende durduruyo beni o yok bu yok onu yapma bunu yapma. En büyük korkumda ileride onun gibi olmak. Böyle bir ailenin ferdi olmak hiç mi hiç istemezdim... Lanet olsun bu kız ben değilim!
