Arama..

Yoksun işte yoksun atıcam içimden gözümden hayatımda ama ne zaman bunu yapmaya kalksam aksi gibi bana geliyorsun. Önceden birşeyler hissettiğimi biliyorsun sende beni tanımak istesen gelir söylersin biliyorum ama içim bunu hep yanlış anlıyor hep bel bağlıyor ben sen düşüncesine bağlı kaldım. Ama söküp atıcam evet yapıcam. Ve ben seni de unutucam.
Ama neden beni arayıp zorluyorsun..

Büyüdük..

Yaşadığımız kötü anlardan bi ders çıkartıp tekrar aynı hataya düştüğümüzü anlıyorsak bence büyüdük. 

Böyle zamanlarda aptallığını örtmenin yolu iki arkadaştan geçer. Tabii ikisi birbirinden farklı  rollerde olmalı. Biri acı söyleyen akıl veren, diğeri de eğlenmesini bilen o zorlukları atlatmana yardımcı olacak kişinin ta kendisi!! 

Yani diyeceğim o kii arkadaş herşeyden üstün. 

Bide çivime zorla çikolata aldırıyorum. Ne yapalım adam gibi diyaloğumuz yok bayramı bahane edip girdim ağzından. Ama illallah ettirdim sanırım " Ne istiyorsan söyle alayım başka istiyorsan da söyle :)" didi. La havle..  La istediğim bi çikolata halbuki..  

('.')

Sinirli Havalarım

Unut bitsin, unut gitsin diyorum her defasında. Düşünmemek için paralıyorum umutlarımı gel gör içim gene kulaklarını tıkamış bla bla bla demekle meşgul. Hayır kuzucum da iki gün sonra beni ağlatıyorsan susacak ve dinleyeceksin. Yemişim bla bla'nı! Gene mi kazdığın kuyuya düşeceksin be gönül.. Ve insanoğlunun yaratılışının verdiği duygularından ve hareketlerinden biri de bu olsa gerek. Bile bile lades olması.. Hani alışverişe çıkarsın, çok paran varmış gibi. Sonra olmayacak mağazanın, olmayacak kıyafetini vitrinine gözlerin dolu dolu bakarsın ya aynen işte öyle. Gene derin sularda yüz boğul sen libby. Bu da anca sana yakışır zaten.

Bugun onun arkadaslarıyla oturduk bi kafede.  Çağırdılar çivimi de bende "yok yok gelmesin kalkacağız zaten" dedim ve 2 saat oturduk. Gene kaçamakları oynuyorum. Az geçtikten sonra tekrar çağırdılar ama gelmedi anlam veremedim de. Belli ki kişisel bi işi var. Saygı duymak gerek(!)

Vay arkadas ne üzülüyorum..

Unut bıtsın

Olmaz dedikçe içi dürten bi oldurma dürtüsü var ya işte ondan nefret edıyorum. Büyütülmez bu duygular istenmez işte. Ama neden böyle ?neden düşündürüyor, bıktırıyor.. Yokluğunda da iyiyim, mutluyum ben. Hem istemiyorum onu ben, istemiyorum! vallahı abartılacak bi duygu değil. Baskası gelse beğensem onu kabul ederim ayy o kim kiii!

Ama neden onun yanında rahatsızım, neden kendimi aptal hissediyorum? niye niye.. Arabesk klip havasındayım adeta.

Artık bi *çivim* var

"Sevmeyeceğim onu ne hali varsa görsün!!" derken öyle bir şartlandırdım ki kendimi düşündüğüm sensin.. sabah gözümü senle açar oldum..

Bu sefer öylesineydi. Başkasını unutmak içindi. Onu.. U'yu.. Kalbimi arındırmak adına arayışlarımdan kaçışlarımdan her yola başvurdum o zamanlar. Ondan kaçtım. Evet, evet kaçtım!! Gittiği yerlere ayak basmadım, arkadaşlarını hayatımdan çıkardım, face'den bildirimlere kapatım, fotoğraflarımı pc'den silip usb'ye attım. Yaptım. Her gece yatmadan onu kötüledim kalbime... Tamamen vazgeçemedim ağladım defalarca. Sigaraya başladım. Kafamı öyle bi taktım kii 5 dersten kaldım büte ve okulum uzadı. Kim için? Ciğeri beş para etmez bi herif ve tayfası için. Son çare.. çivi çiviyi söker hesabı kalbime birine inandırdım.. geceleri artık kötülemedim çiviyi anlattım övdüm bolca.. Sonra mı? :) unuttum. Yada.. kalbim beynime inandırdı.. belki U çivi oldu yada çivi U oldu..

Unutmuş olmayı istiyorum herşeyini bu seferde. Rüyalarım böyle demiyor ama unutmuş olmalıyım. Çünkü o aptalı oynuyordu, oyuncuydu.

Şimdi de çividen çekiyorum. Ama biliyor musunuz bunu U kadar abartamıyorum. Neden bilmiyorum çivi olduğu için mi yoksa inandıramadığım için mi ?

Çivi geçen sene girdi beynime ve 6aydır arkadaşız ve gerçek şu ki; düşlerimde kurduğum gibi parıltılı ve alıcı değil. Düşündüğüm gibi olmadı yada çıkmadı demeliyim. Olmayacağı belli yine ve olmayışı da beni mahvediyor. Mahvetmek demek doğru olmaz gerçi. Zoruma gidiyor diyebilirim. Çivi olduğu düşüncesi bi ur gibi yerleşti beynime ve nerde aşk böcekleri gördsem kendimle kıyaslayıp o geliyor aklıma. Ve;

"Sevmeyeceğim onu ne hali varsa görsün!!" derken öyle bir şartlandırdım ki kendimi düşündüğüm sensin.. sabah gözümü senle açar oldum..

Hareket edemem

Sevmekten vazgeçtim demek isterdim..

herşeyinden.. 

gülen gözleriden, kısacık saçlarından, yürüyüşünden, 

hiç tutamadıgım ellerinde..

şimdi yanımdasın ama hangi sıfatla??

farkında mısın benden 

içimdeki senden 

 ya da bilsen olur muydun solumda

sende giderdin be ardına bakmadan anca..

şimdi,

dayanmak mı zor davranmak mı??

zoru oynuyorum..